Stanisław Piwowar urodził się 30 czerwca 1920 r. w Warszawie, w rodzinie robotniczej.
W 1938 r. ukończył Państwową Szkołę Średnią Techniczną Kolejową i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych jako kontroler w narzędziowni.
W okresie wojny był słuchaczem Szkoły im. Wawelberga i Rotwanda, a od 1942 r. po wywiezieniu do Niemiec na roboty przymusowe rozpoczął – za zgodą Związku Walki Zbrojnej – studia na Politechnice Wiedeńskiej.
Dyplom magistra inżyniera uzyskał na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej w 1952 roku. Od września 1951 r. jako młodszy asystent rozpoczął pracę w nowo utworzonej Katedrze Spawalnictwa PW kierowanej przez prof. Zygmunta Dobrowolskiego.
Pionierska działalność Katedry wymagała intensywnej pracy, ale była także wielką szansą dla młodych pracowników nauki. Tak więc prof. Dobrowolski powierzył Mu opracowanie podstawowego przedmiotu, tj. „Metalurgii procesów spawalniczych”, który nieprzerwanie wykładał aż do emerytury.
Z tym obszarem były związane tematycznie jego prace: doktorska (1960 r.) i habilitacyjna (1964 r.). Dotyczyły one spawalności wybranych gatunków austenitycznych i ferrytycznych stali kwaso- i żaroodpornych. Badania nad nimi prowadził m.in. w Hucie Baildon w Katowicach, w Moskiewskiej Wyższej Szkole Technicznej im. Baumana i Instytucie Spawania Elektrycznego im. Patona w Kijowie.
Efektem pracy doktorskiej było opracowanie i wdrożenie nowego gatunku stali kwasoodpornej, w której nikiel został częściowo zastąpiony manga- nem i azotem. Opracował też nowy gatunek elektrod i pełną technologię ich spawania.
Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1971 r., a będąc jeszcze docentem, został kierownikiem Katedry Spawalnictwa w 1964 r. i funkcję tę pełnił do 1981 roku. W tym czasie Katedra liczyła 32 pracowników i promowała rocznie ok. 25 absolwentów na studiach dziennych i wieczorowych. Był to bardzo dobry okres w historii Katedry, ponieważ przemysł zlecał, aż w nadmiarze, prace naukowo-badawcze i dzięki nim istniała świetna baza do prowadzenia prac doktorskich własnych pracowników i osób spoza Politechniki. Prof. Piwowar był promotorem 19 doktoratów i 139 inżynierów spawalników, autorem książek „Spawanie i zgrzewanie elektryczne” i „Kontrola procesów spawalniczych” oraz współautorem trzech innych o tematyce spawalniczej.
W latach 1975–1978 prof. Stanisław Piwowar był dziekanem Wydziału Mechanicznego Technologicznego. Był wiceprezydentem Międzynarodowego Instytutu Spawalnictwa (1974–1977), „visiting professor” w Toronto i Akwizgranie oraz w Japonii, gdzie na uniwersytecie w Osace i Sendai w czasie siedmiu pobytów spędził 17 miesięcy, prowadząc głównie prace badawcze oraz wykładając wybrane zagadnienia z metalurgii spawania.
Równolegle z pracą w Politechnice był w latach 1952–1955 głównym spawalnikiem w Warszawskich Zakładach Budowy Urządzeń Przemysłowych im. Waryńskiego, a w latach 1964–1981 był konsultantem ds. spawalnictwa w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku.
Dwie prace Profesora zasługują na specjalne wyróżnienie. Pierwsza to konstrukcja, wykonanie i zastosowanie zespołu urządzeń do powierzchniowego hartowania płomieniowego kół zęba- tych i innych części do nowo wyprodukowanej ko- parki w Zakładach im. L. Waryńskiego w latach 1952–53 – za które otrzymał Nagrodę Ministra Przemysłu Maszynowego. Druga to zainicjowanie i kierowanie budową prototypu i partii pilotowej 5 zgrzewarek dyfuzyjnych – za którą otrzymał nagrodę zespołową NOT I stopnia.
Od 1945 r. był członkiem PPS, a w latach 1948– 1989 był członkiem PZPR.
Był długoletnim prezesem Sekcji Spawalniczej SIMP, a od 1998 r. prezesem honorowym Sekcji i członkiem honorowym SIMP.
Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Edukacji Narodowej, Złotymi Odznakami SIMP i NOT, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Warszawy”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej” oraz Orderem Wschodzącego Słońca Złoty Promień ze Wstęgą na Szyi nadany przez Cesarza Japonii w 1988 roku. Był honorowym członkiem Japońskiego Stowarzyszenia Spawalniczego i Honorowym Gościem wszystkich konferencji Związku Niemieckich Spawalników. W latach
1985–1992 był prezesem Towarzystwa Polsko-Japońskiego, a od 2000 r. jego członkiem honorowym. Reprezentował także Oddział Warszawski SIMP w Radzie Stołecznej Naczelnej Organizacji Technicznej.
Zmarł w Warszawie, 22 września 2010 roku.
Opracował: Kazimierz Łasiewicki sekretarz generalny SIMP
źródło: Wiadomości SIMP Listopad – Grudzień 2010